Είκοσι χρόνια μουσικής δημιουργίας για τους Active Member σημαίνουν είκοσι χρόνια στίχων αιχμηρών, που δεν διστάζουν να σχολιάσουν κάθε πτυχή της ελληνικής κοινωνίας. Από το «Φυσάει κόντρα» μέχρι το «Σκυλογιοί (new plus version)» ή τη μουσική επένδυση της παράστασης «Μια Γιορτή στου Νουριάν», ο ρατσισμός και τα υπόλοιπα προβλήματα των μεταναστών και των προσφύγων έχουν κυρίαρχη θέση στο έργο του συγκροτήματος, το οποίο καθιέρωσε το hip hop στην Ελλάδα και δημιούργησε τo Low Bap.
Λιγο πριν απο τη συναυλια των active member στο γκαζι, με τιτλο «τραγουδα μαζι μας να φυγει το σκοταδι», ο b.d. foxmoor (μιχαλης μυτακιδης) μιλα για το ρατσισμο στο 1againstracism.gr, την πλατφορμα κατα της ρατσιστικης βιας της ύπατης αρμοστειας του οηε για τους προσφυγες, και επιλεγει τα δικα του αγαπημενα τραγουδια εναντια στη μισαλλοδοξια.
Τι θέση έχει στο έργο σου το θέμα του ρατσισμού, της μετανάστευσης και της προσφυγιάς;
Η προσφυγιά, σαν διήγηση, με επηρεάζει από την αρχή της ζωής μου, πολύ πριν ασχοληθώ με τη μουσική. Μεγάλωσα στη γειτονιά του Φαναρακίου στο Πέραμα, την οποία είχαν δημιουργήσει πρόσφυγες από το Φανάρι. Όσο μεγάλωνα με φώναζαν Τουρκόσπορο, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς, παρόλο που ήμουν τρίτης γενιάς πρόσφυγας. Επομένως, καταλαβαίνεις ότι αυτή την ιστορία την κουβαλούσα μέσα μου και βγήκε αργότερα και στα τραγούδια.
Πώς βλέπεις να εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο των ρατσιστικών διακρίσεων;
Πρόκειται για ένα κτήνος που είναι κρυμμένο μέσα μας και όλοι μπορεί να πέσουμε στην παγίδα του. Όλοι έχουμε κάνει κάποια στιγμή διακρίσεις. Αλλά νομίζω ότι, εδώ, πάντα υπήρχε ρατσισμός και ότι η χώρα πάντοτε θα ταλαιπωρείται από αυτή την ιστορία. Όταν μια χώρα έχει φτιαχτεί από ένα συνονθύλευμα φυλών, προσφύγων κ.ο.κ. πάντα θα ψάχνει να βρει μια ταυτότητα και μέσα στην αγωνία της να το πετύχει πολλές φορές θα γίνεται πιο σκληρή, πιο απόλυτη ή θα χρησιμοποιεί παρωχημένες λογικές. Δεν νομίζω ότι θα γλυτώσουμε εύκολα. Σημασία έχει να μπορούμε να μιλάμε και όσοι είμαστε απέναντι από αυτό –να έχουμε τη δυνατότητα. Γιατί οι άλλοι αυτή τη δυνατότητα την κερδίζουν έτσι κι αλλιώς με το να είναι ρατσιστές. Θέλει μεγάλη προσπάθεια η όλη ιστορία. Είναι μια μάχη που θα τη δίνουμε σε όλη μας τη ζωή.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να καταπολεμήσουμε τις ρατσιστικές διακρίσεις;
Όλα ξεκινούν από εμάς. Εμείς πρέπει να διατηρήσουμε την ισορροπία μας. Επειδή μιλάμε για μια ιστορία που σέρνει ηλιθιότητα, νομίζω το πρώτο μέλημά μας πρέπει να είναι να την περιγελάμε. Πληγώνεται πολύ ο ηλίθιος, όταν τον περιγελάς. Από εκεί και πέρα, ό,τι μπορεί να κάνει καθένας βοηθά. Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο ήπιοι, άλλοι πιο οργισμένοι, κάποιοι παθητικοί ενώ άλλοι πιο ενεργητικοί. Όλοι πάντως είναι χρήσιμοι σε αυτή την ιστορία. Νομίζω ότι δεν υπάρχει ιδανική λύση απέναντι στις ρατσιστικές διακρίσεις και ότι μόνο η ίδια η κοινωνία θα μπορέσει να απαντήσει σε αυτό που γέννησε και να το ρυθμίσει.
Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μπορούν να παίξουν έναν ειδικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία;
Έχουν μια δυνατότητα να περάσουν μηνύματα, γιατί υπάρχει αμεσότητα στις σχέσεις τους με το κοινό. Αλλά η κακή χρήση αυτής της δυνατότητας μπορεί να επιβαρύνει πάρα πολύ τα πράγματα. Καλό είναι να μιλάνε εκείνοι που πραγματικά έχουν κάτι να πουν και νομίζουν ότι θα βοηθήσουν την κοινωνία, εάν αυτή είναι η διάθεσή τους.
Εάν διάλεγες ένα τραγούδι ενάντια στη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό, είτε δικό σου είτε κάποιου άλλου καλλιτέχνη, ποιο θα ήταν αυτό και για ποιο λόγο;
Έχω μεγαλώσει με τέτοια τραγούδια. Σχεδόν όλη η μαύρη μουσική ήταν φτιαγμένη από αυτά. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα, αλλά θα σου πω μερικά. Θα έβαζα πρώτα το «Strange Fruit» της Βillie Ηoliday, το «Buffalo Soldier» του Bob Marley, το «Fight the Power» από τους Public Enemy ή το «Killing in the Name» των Rage Against the Machine. Πολλά ακόμη μου έρχονται στο μυαλό, όπως το «Nazi Punks F**k off» των Dead Kennedys.
Λιγο πριν απο τη συναυλια των active member στο γκαζι, με τιτλο «τραγουδα μαζι μας να φυγει το σκοταδι», ο b.d. foxmoor (μιχαλης μυτακιδης) μιλα για το ρατσισμο στο 1againstracism.gr, την πλατφορμα κατα της ρατσιστικης βιας της ύπατης αρμοστειας του οηε για τους προσφυγες, και επιλεγει τα δικα του αγαπημενα τραγουδια εναντια στη μισαλλοδοξια.
Τι θέση έχει στο έργο σου το θέμα του ρατσισμού, της μετανάστευσης και της προσφυγιάς;
Η προσφυγιά, σαν διήγηση, με επηρεάζει από την αρχή της ζωής μου, πολύ πριν ασχοληθώ με τη μουσική. Μεγάλωσα στη γειτονιά του Φαναρακίου στο Πέραμα, την οποία είχαν δημιουργήσει πρόσφυγες από το Φανάρι. Όσο μεγάλωνα με φώναζαν Τουρκόσπορο, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς, παρόλο που ήμουν τρίτης γενιάς πρόσφυγας. Επομένως, καταλαβαίνεις ότι αυτή την ιστορία την κουβαλούσα μέσα μου και βγήκε αργότερα και στα τραγούδια.
Πώς βλέπεις να εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο των ρατσιστικών διακρίσεων;
Πρόκειται για ένα κτήνος που είναι κρυμμένο μέσα μας και όλοι μπορεί να πέσουμε στην παγίδα του. Όλοι έχουμε κάνει κάποια στιγμή διακρίσεις. Αλλά νομίζω ότι, εδώ, πάντα υπήρχε ρατσισμός και ότι η χώρα πάντοτε θα ταλαιπωρείται από αυτή την ιστορία. Όταν μια χώρα έχει φτιαχτεί από ένα συνονθύλευμα φυλών, προσφύγων κ.ο.κ. πάντα θα ψάχνει να βρει μια ταυτότητα και μέσα στην αγωνία της να το πετύχει πολλές φορές θα γίνεται πιο σκληρή, πιο απόλυτη ή θα χρησιμοποιεί παρωχημένες λογικές. Δεν νομίζω ότι θα γλυτώσουμε εύκολα. Σημασία έχει να μπορούμε να μιλάμε και όσοι είμαστε απέναντι από αυτό –να έχουμε τη δυνατότητα. Γιατί οι άλλοι αυτή τη δυνατότητα την κερδίζουν έτσι κι αλλιώς με το να είναι ρατσιστές. Θέλει μεγάλη προσπάθεια η όλη ιστορία. Είναι μια μάχη που θα τη δίνουμε σε όλη μας τη ζωή.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να καταπολεμήσουμε τις ρατσιστικές διακρίσεις;
Όλα ξεκινούν από εμάς. Εμείς πρέπει να διατηρήσουμε την ισορροπία μας. Επειδή μιλάμε για μια ιστορία που σέρνει ηλιθιότητα, νομίζω το πρώτο μέλημά μας πρέπει να είναι να την περιγελάμε. Πληγώνεται πολύ ο ηλίθιος, όταν τον περιγελάς. Από εκεί και πέρα, ό,τι μπορεί να κάνει καθένας βοηθά. Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο ήπιοι, άλλοι πιο οργισμένοι, κάποιοι παθητικοί ενώ άλλοι πιο ενεργητικοί. Όλοι πάντως είναι χρήσιμοι σε αυτή την ιστορία. Νομίζω ότι δεν υπάρχει ιδανική λύση απέναντι στις ρατσιστικές διακρίσεις και ότι μόνο η ίδια η κοινωνία θα μπορέσει να απαντήσει σε αυτό που γέννησε και να το ρυθμίσει.
Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μπορούν να παίξουν έναν ειδικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία;
Έχουν μια δυνατότητα να περάσουν μηνύματα, γιατί υπάρχει αμεσότητα στις σχέσεις τους με το κοινό. Αλλά η κακή χρήση αυτής της δυνατότητας μπορεί να επιβαρύνει πάρα πολύ τα πράγματα. Καλό είναι να μιλάνε εκείνοι που πραγματικά έχουν κάτι να πουν και νομίζουν ότι θα βοηθήσουν την κοινωνία, εάν αυτή είναι η διάθεσή τους.
Εάν διάλεγες ένα τραγούδι ενάντια στη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό, είτε δικό σου είτε κάποιου άλλου καλλιτέχνη, ποιο θα ήταν αυτό και για ποιο λόγο;
Έχω μεγαλώσει με τέτοια τραγούδια. Σχεδόν όλη η μαύρη μουσική ήταν φτιαγμένη από αυτά. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα, αλλά θα σου πω μερικά. Θα έβαζα πρώτα το «Strange Fruit» της Βillie Ηoliday, το «Buffalo Soldier» του Bob Marley, το «Fight the Power» από τους Public Enemy ή το «Killing in the Name» των Rage Against the Machine. Πολλά ακόμη μου έρχονται στο μυαλό, όπως το «Nazi Punks F**k off» των Dead Kennedys.
0 σχόλια: